2008/09/17

Waarom Dr. K. Sietsma in 1942 stierf in Dachau (1. Holandês)

Op zaterdagavond 31 januari 1942 is er de eerste aanleiding: In Amsterdam, waar K. Sietsma predikant is in de gereformeerde Schinkelkerk, wordt collega C.J. Sikkel gewaarschuwd, dat Sietsma in de gaten gehouden zal worden op de dag erna, zondag, of de aangekondigde collecte voor zending onder de Joden ook zal worden gehouden.
Die zondagmorgen 1 februari, preekt K. Sietsma over de verzoeking van Jezus door de duivel, in de woestijn (Lucas 4:1-13). Jezus slaat de verzoeking om machtig te worden door de duivel te aanbidden, radicaal af.
In diezelfde dienst wordt inderdaad gecollecteerd voor de Jodenzending. Ook bidt K. Sietsma voor het Koningshuis, en hij dankt daarbij in het bijzonder voor onze huidige koningin, prinses Beatrix, die immers de vorige dag, op 31 januari vier jaar was geworden!
De dag erna is K. Sietsma, oom van m'n vader S.J. Sietsma, opgehaald door twee mannen van de ‘Sicherheitsdienst’, en in bewaring gesteld, eerst te Amsterdam, later in Amersfoort. Hij is voor drie zaken aangeklaagd:
Collecteren voor Joden(-zending)
Gebed voor het Koninklijk Huis
Ophitsing (met name door de preek)
Zowel K. Sietsma als de kerkenraad hebben zich verdedigd. Zo werd duidelijk dat de collecte en het gebed geen persoonlijk initiatief van K. Sietsma waren, maar dat ze aangestuurd werden vanuit de kerken zelf. Toen zijn de eerste twee aanklachten vervallen, maar de derde bleef. Toen hem bij ondervraging namelijk werd gevraagd of die verzoeking, zoals Jezus die onderging, en die wij moeten weerstaan, ook van het Nationaal-Socialisme kon uitgaan, antwoordde K. Sietsma vrijmoedig ‘ja’. Daarop is die aanklacht blijven staan, en werd hij veroordeeld tot het concentratiekamp Dachau, samen met een collega, ds. J. Overduin. In 1943 is Overduin vrijgelaten, maar K. Sietsma was al veel eerder, volgens het familiebericht op 7 augustus 1942, overleden, op de leeftijd van slechts 45 jaar.

Met dank aan mijn beide ooms Hans en Kees (hun Feitelijk Relaas).

Por que dr. K. Sietsma morreu em Dachau, 1942 ........... (2. Português)

Por que dr. K. Sietsma morreu em 1942, no campo de concentração: Dachau

No sábado à noite, dia 31 de janeiro do ano 1942, um pastor na cidade de Amsterdã, chamado C.J. Sikkel está sendo avisado, que um colega dele, o ministro da Palavra K. (Cornélio) Sietsma, pastoreando na “Schinkelkerk” (é o nome do templo), vai ser observado no dia seguinte, ao Domingo, para ver se a coleta anunciada com finalidade a Missão entre os Judeus, vá ser feita ou não.
E naquele domingo de manhã, dia 1 de fevereiro, K. Sietsma prega a Palavra sobre a tentação de Jesus no deserto, pelo diabo (Lucas 4, 1-13). Jesus recusa a tentação para ficar poderoso por meio de adorar ao diabo, radicalmente.
No mesmo culto de fato está sendo coletado pela Missão entre os Judeus. K. Sietsma, tio do meu pai, também ora pela Casa Real, e ele agradece especialmente por nossa Rainha atual, a princesa Beatriz, que no dia anterior, dia 31 de janeiro, tinha completada quatro anos de vida!
No dia seguinte, K. Sietsma é buscado por dois homens do ‘Sicherheitsdient’ (o famoso SD dos Nazis), e fica preso, primeiro em Amsterdã, em seguida no Amersfoort. Ele é acusado de três crimes:
Fazer uma coleta a favor dos Judeus;
Oração pela Casa Real;
Incitação (especialmente através da pregação)
Tanto K. Sietsma, como o conselho da igreja, se defendem contra as acusações. Fica claro que nem a coleta, nem a oração foram iniciativas particulares do dr. Sietsma, mas foram iniciadas pelas igrejas juntas. Em seguida, as primeiras duas acusações são canceladas, mas a terceira fica em vigor. No momento que ele é interrogado, fazem a pergunta se a tentação que Jesus sofreu, à qual nós devemos resistir, pode ser o Nacional Socialismo? Sietsma responde corajosamente que ‘sim’. Por isso fica essa acusação, e ele é condenado ao campo de concentração ‘Dachau’, junto com um colega dele, o Rev. J. Overduin. Em 1943, Overduin é liberado, mas K. Sietsma já faleceu antes.
Conforme o anúncio ele faleceu no dia 7 de Agosto, 1942, na idade de – apenas – 45 anos de vida.

Agradecimento aos meus dois tios Hans e Kees Sietsma (João e Cornélio), pelo relato deles: Relato dos Fatos.

2008/06/19

A comunidade em Colombo/Paraná - de gemeente in Colombo/Paraná

No sul do Brasil, no Estado de Paraná, bem perto do capital do estado - Curitiba - se encontra o município de Colombo. Município grande e estendido. No censo do ano 2.000, Colombo tinha mais de 183.000 habitantes, Curitiba tinha 1,5 milhão. Então, nos encontramos numa região populosa, e de fato é.
Nesta região se encontram várias igrejas presbiterianas, e também uma igreja reformada. Os nomes são diferentes, mas o conteúdo é igual. As duas reconhecem a Palavra de Deus como única base das nossas vidas, da nossa esperança e da nossa doutrina. A diferença nos nomes indica apenas a diferença nos caminhos pelos quais Deus dirigiu as várias comunidades. O nosso destino é igual: o Reino de Deus.
Na comunidade da igreja reformada, o Lucas é pianista. Tive o privilégio de ter ensinado os primeiros passos no caminho da música a Lucas, faz bastante tempo: a partir do ano 1996. Depois, Lucas se desenvolveu muito. De fato ele é autodidata (alguém que se instruiu por si).
Quem proclama a Palavra de Deus na igreja é o evangelista Marcos Borba. Pude acompanhá-lo durante os estudos que ele fez, se preparando para assumir essa vocação que ele agora tem. O grupo de louvor (veja ao lado) são as irmãs Crisleide, Vânia e Maria. Crisleide é a esposa do evangelista Marcos Borba, e filha do pastor Cleverson de Oliveira, antigamente evangelista em São Paulo e Colombo, tanto na igreja reformada, como nas igrejas presbiterianas. Agora ele é pastor na IPB na cidade de Juquiá (SP). Vânia é a esposa do presbítero Luiz, e Maria é a esposa do Iris. A comunidade tem membros, que vamos ver num próximo 'post'. A comunidade não é grande nos olhos de homens, mas é grande nos olhos de Deus, pois é fiel à Palavra de Deus. Ele diz: "Não temas, ó pequinino rebanho; porque vosso Pai se agradou em dar-vos o seu reino" - Lucas 12,32 - Amém.

In het zuiden van Brazilië, in de staat Paraná, vlak bij de hoofdstad van die staat - Curitiba - bevindt zich de burgerlijke gemeente Colombo. Een grote, uitgestrekte gemeente. Bij de volkstelling van 2000 had Colombo meer dan 183.000 inwoners, en Curitiba 1,5 miljoen. Daarmee bevinden we ons in een dichtbevolkt gebied, en dat is het feitelijk.
In dit gebied bevinden zich verschillende presbiteriaanse kerken, en ook een gereformeerde kerk. De namen verschillen, maar de inhoud is gelijk. Beide erkennen het Woord van God als enige basis voor ons leven, onze hoop en onze leer. Het verschil in de namen duidt alleen op de verschillende wegen die God gegaan is met de verschillende gemeenschappen. Maar onze bestemming is gelijk: het Koninkrijk van God.
In de gemeente van de gereformeerde kerk is Lucas pianist. Ik heb het voorrecht gehad hem, een behoorlijke tijd geleden, de eerste stappen in de wereld van de muziek te mogen bijbrengen: vanaf 1996. Daarna heeft Lucas zich enorm ontwikkeld. In feite is hij autodidact (iemand die zichzelf onderwijst).
De verkondiging van het Woord gebeurt door evangelist Marcos Borba. Ik mocht hem begeleiden tijdens zijn voorbereidende studie naar het op zich nemen van deze roeping. De groep die de Lofprijzing tijdens de diensten leidt (zie hiernaast) zijn de zusters Crisleide, Vânia en Maria. Crisleide is de echtgenote van de evangelist Marcos Borba, en dochter van pastor Cleverson de Oliveira, vroeger evangelist in São Paulo en Colombo, zowel in de gereformeerde als in de presbiteriaanse kerken. Nu is hij predikant in de IPB in de stad Juquiá (SP). Vânia is de echtgenote van ouderling Luiz, en Maria is de vrouw van Iris. De gemeente heeft leden, die we zullen zien in een volgende 'post'. De gemeente is in de ogen van mensen niet groot, maar wel in de ogen van God, want ze is trouw aan het Woord van God. Hij zegt: "Vrees niet, kleine kudde, want jullie Vader heeft jullie het koninkrijk willen schenken" - Lucas 12,32 - Amen.

2008/03/26

À memória de - in memoriam

EDMILSON SOAREZ NOCA

nascido/geboren: 04-09-1974
falecido/gestorven: 19-03-2008

"Como caíram os valentes,
e pereceram as armas da guerra!"

"Ach, dat de helden moesten vallen,
dat jullie, wapens in de strijd van Israël, verloren moesten gaan!"

2 Samuel 1,27 - 2 Samuël 1:27

Deus console a Débora, Natália e Nátaly;
dat God Débora, Natália en Nátaly vertrooste

2008/03/04

Aix-en-Provence

Het is gelukt! In de voorjaarsvakantie zijn we in de buurt van Aix-en-Provence, in Marseille, terechtgekomen. Daarna hebben we op donderdag de bus naar Aix genomen, en via het plaatselijke toeristenbureau - die het echt even uit moesten googlen - kwamen we achter het adres van de gereformeerde theologische faculteit. Faculté Libre de Théologie Reformée, 33, Avenue Jules Ferry. (Hoe konden we vergeten dat adres even mee te nemen!) We konden het vanuit het centrum lopend doen. Na een keer vragen aan de Avenue Jules Ferry stonden we voor het bescheiden bordje, inderdaad, Faculté Libre enzovoort. Een nederige nederzetting met eenvoudige mensen. Een stukje herkenning. We maakten een praatje met de mensen daar. Het waren studenten en ze hadden vast even pauze. "Wij zijn gewoon vakantiegangers, en ook gereformeerd, we komen even kijken" leggen we uit. "Wees van harte welkom, kijk maar rond" is hun reactie. Een praatje in 't engels is gemakkelijk gemaakt. Frans begrijpen we wel redelijk, maar het spreken gaat ons nog niet soepel af. "Je bent dus van plan predikant te worden?" vragen we. "Jazeker", is het antwoord van de student, en zo kletsen we even samen. Het is maar even, zoals voorjaarsvakantie maar even duurt. Het is zo voorbij. Nog even het toilet gebruiken en we gaan alweer. Maar het is goed te weten en te ervaren dat God zijn kinderen overal laat leven en werken. Ver weg, en heel dichtbij, maar ook: daar tussenin, zodat je elkaar in een midweek net even kunt opzoeken, begroeten, en weer gewoon verder gaat met waar je was gebleven ...

2008/02/12

Chuva! - Regen!

A próxima notícia (não mais inverno …) é bilíngüe: português e holandês.
Zo gewoon of vervelend regen voor ons, hier, in Noordwest Europa kan zijn, zo verademend en heerlijk is het in tropische delen van de wereld. Toen we in Maceió, vlak bij de evenaar, in tropisch Brazilië waren komen wonen, in 1993, ( zie: http://www.irbmaceio.com.br/index.htm )maakten we een ‘winter zonder regen’ mee. Dat wil zeggen: een regenseizoen waarin de regen uitbleef. DROOGTE. Elke dag was het heet, en droogde de aarde meer uit. Er groeide niets meer, en het grondwaterniveau daalde steeds verder. We voelden ons enorm afhankelijk van de aanvoer van drinkwater en groenten, en voedsel. We maakten ons bezorgd. Ik was op bezoek bij Maria, een oud vrouwtje van de gemeente. Ze woonde in iets dat wij een oud vervallen schuurtje zouden noemen, met een vloer van aangestampte klei, muren van rechtopstaande takken, opgevuld met klei, en een dak van takken, waarop gaas en golfplaten waren gelegd. Zo kon je overleven. Ze had een groot voordeel, want het huis was haar eigendom, dus ze betaalde geen huur. Maria was altijd vriendelijk en gastvrij, een levende levensles. Haar man, Antônio, en ook al lang uit de werkroulatie, probeerde zo veel mogelijk in het levensonderhoud te voorzien door de groentetuin te onderhouden. Ik was bezorgd. Ik zag de bruine bonenplantjes staan, die schreeuwden om water, en vroeg bezorgd: “Zou het nog wel gaan regenen, Maria? Het is al zo lang droog!” Toen ik dat zei begon ze vriendelijk maar hartelijk te lachen. “Natuurlijk”, zei ze. Zie je elke dag die wolken niet aan de hemel voorbijkomen? Op een dag gaat het regenen. Ik weet niet wanneer, alleen God weet het, maar op een dag komt het!” Ik was geraakt door haar vertrouwen en het gaf me moed. Daarna heeft het nog lang geduurd, voordat het ging regenen. Maar we zijn allen gespaard en geleid door die regenloze winter.
Rui Lima vertelt dat zoiets in Jacobina (Ba) gebeurde. Een jaar zonder noemenswaardige regen, meldt hij op 30-01-2008. En dan op de 31e komt de regen. Met bakken uit de hemel. Je ziet dikke stralen op het ritme van de golfplaten van het afdakje stromen. Het peertje onder het dak is aangedaan, zo is de hemel verduisterd door die regen. Puur genieten!
Wat, als het eens nooit meer winter zou worden? Een berichtje in ’t Portugees, en daarna (bijna)identiek in ’t Nederlands, verschenen als Signaal in de Feanster, 05-02-2008.

Não mais inverno …. Apocalipse

Que pena, mas parece que o inverno 2007-2008 (aqui, na Europa, as épocas do verão e do inverno são contrárias às épocas lá no Brasil) de novo não vai ser um verdadeiro inverno. (A temperature aqui na Holanda não baixou muito em baixo de zero.) A maioria das pessoas acha que isto é uma conseqüência da mudança de clima. Do efeito estufa, e outras coisas. Aqueles que se esforçam para proteger a natureza e o meio ambiente, tocam o alarme. Mas outros contestam que fosse uma causa de preocupação, dizem que as épocas de calor e de frieza são de todos os tempos. Entretanto, fica nas nossas cabeças. Devemos ter medo da elevação do nivel do mar? Tudo vai continuar bem com a terra e o meio ambiente?
Pensando sobre o milagre do equilíbrio da natureza, no qual o homem, os animais e as plantas tranquilamente podem viver e respirar, e as planetas podem circular e girar nas suas órbitas, a gente só pode compreender que Deus existe. Muito mais: que Deus vive e faz o que Ele falou.
Assim Ele falou, há muito tempo, quando Ele fez do Arco Iris um símbolo ilustre de garantia, que nunca mais toda a terra desaparecerá embaixo da água: “Enquanto durar a terra, não deixará de haver sementeira e ceifa, frio e calor, verão e inverno, dia e noite” (Gênesis 8,22). E, Ele cumpriu a palavra dele, já durante dezenas de séculos.
Não tenham medo: haverá outro inverno!
Mas, quem escuta bem, também ouve a restrição: “Enquanto durar a terra”… Um dia virá o grande verão, a eternidade, sobre o qual fala o Apocalipse, o ultimo livro da Bíblia. Não haverá inverno e não haverá seca, pois haverá o Rio da Água da Vida, brilhante como cristal, bem comparável com a água mais clara do mundo em Campo Grande e Bonito (MS), com a Árvore da Vida, que produz doze frutos, um tipo cada mês, com folhas para curar os povos (Apocalipse 22,2). Esta esperança já enche o coração com alegria, daqueles que crêem em Jesus Cristo.
(Também publicado no jornal 'De Feanster', 5 de fevereiro, 2008).

2008/02/11

Geen winter meer ...

Het is wel jammer, maar het gaat er wel een beetje op lijken, dat het weer geen echte winter was in 2007-2008. De meeste mensen nemen aan dat het een gevolg is van klimaatverandering. Opwarming van de aarde, enzo. Beschermers van natuur en milieu trekken aan de bel. Maar anderen bestrijden dat er reden is tot zorg: Koudere en warmere perioden zijn toch van alle tijden?
Maar ondertussen houdt het ons wel bezig. Moeten we bang worden van de stijging van het zeewaterniveau? Komt het wel goed met de aarde en het milieu?
Als je bedenkt hoe wonderlijk het is dat er een evenwicht bestaat, waarin mens en dier en planten en planeten kunnen ademen, leven en gedijen, en bewegen in hun banen, besef je dat God er is. Meer nog: dat God leeft, en doet wat Hij zegt. Zo zei Hij, lang geleden, toen Hij van de regenboog een prachtig garantiebewijs maakte, dat niet heel de aarde weer onder water zou verdwijnen: “Zolang de aarde bestaat, zal er een tijd zijn om te zaaien en een tijd om te oogsten, zal er koude zijn en hitte, zomer en winter, dag en nacht – nooit komt daar een einde aan”.
Hij heeft zijn woord gehouden, al tientallen eeuwen lang. Wees niet bang: er blijft een winter.
Maar, wie goed luistert, hoort ook het voorbehoud: “zolang de aarde bestaat”.
Eens komt de grote zomer, de eeuwigheid. Die nu al het hart van wie gelooft in Jezus Christus, verblijdt.
(als 'Signaal' verschenen in 'De Feanster' van dinsdag 5 februari j.l.).

2008/02/07

Ontbossing bedreigt Pantanal - de Sucuri

Schrijf en denk je over de Pantanal (bericht van 4 februari), verschijnt er vandaag (7 februari) een bericht in het Nederlands Dagblad onder deze titel.
De Pantanal is geen oerwoud, maar moerasgebied. Dat betekent dat er helemaal niet veel bomen zijn (relatief dan). En als ze die ook nog gaan omzagen, dan blijft er werkelijk niets over. Toen wij in de Pantanal kampeerden, deden we dat in een stukje bos. Je kunt het je zo voorstellen, dat in een enorm groot weiland, van, zeg enkele vierkante kilometers, er een klein bosje was, van 200 bij 300 meter. Een een paar kilometer verderop weer. In zo'n bos leven een paar apen, en een paartje blauwe arara's, soms ook een paartje rode (van die heel grote 'papegaaien', die je soms in dierenwinkels of dierentuinen ziet), en een miereneter (prachtig dier). En daar tussenin het moerasgebied met stukjes weiland. Daar lopen runderen, er staan Tuiuiu's en daar leven de Jacarè's (kaaimannen), en de Sucuri's - klemtoon op de i - (het is een Anaconda, een grote Boa - variëteit, maar niet giftig).
Tijdens dit kamp (slechts 4 dagen) ben ik twee keer op een Sucuri gestuit.
De eerste keer was ik alleen aan 't wandelen. Ik liep een soort karrespoor af door het moeras, zodat ik de weg weer terug zou kunnen vinden, en ik zag in de verte iets over het (meterbrede) spoor liggen. Het leek een enorme scheepstros, zoiets. Toen ik dichtbij kwam, zag ik dat het bewoog. Een slang was het pad aan 't oversteken. Hij zag me niet. Het greep me aan. Ik stond zomaar 'life' naast een reuzenslang. Geen fototoestel, niets bij me, maar gelukkig m'n herinnering. Daar ligt het prima.
Twee dagen later, Madeline in de hangmat en ik liep wat rond. Toen schoof er een Sucuri onder haar hangmat door. Ik riep: "Madeline, een Sucuri!" De kampleider, vanuit de verte, hoorde ons en kwam aanrennen. We omsingelden de slang samen, en hij pakte hem snel vlak achter z'n kop, en hield hem vast, zodat wij fotoos konden maken. Deze twee Sucuri's waren kleiner dan het recordexemplaar in de kantlijn.
Er is een foto, waarop men een Sucuri opensnijdt en er een complete man in gevonden wordt. Levend verslonden door deze niet giftige wurgslang, maar wel gevaarlijk, als hij je aantreft in je slaap, of zo.
God is groot. In de toekomst zullen slangen en mensen vredig samenleven, belooft Hij (Jesaja 65:25). Machtig, wat zal dat geweldig zijn.....daarom moeten ze de Pantanal niet kapot maken.
Snap je? Dat zijn de voorafschaduwingen van het mooie dat komen gaat.
Toch?

2008/02/04

De Tuiuiu (toejoejoe) van de Pantanal

Van een tuiuiu had ik eigenlijk nooit gehoord, totdat we op weg waren naar de Pantanal, een moerasgebied ten zuiden van de Amazone, in Brazilië. De tuiuiu is de grootste vogel van Brazilië en nationaal symbool van de Pantanal. Toen we de Pantanal binnen gingen, werden we geraakt door de grote troepen tuiuiu's, en de enorme afmetingen die ze hebben, en in de tweede plaats door de grote groepen jacaré's (kaaimannen, of kleine krokodillen). Daarna ging die wereld verder open. Ook de toekan en de arara hebben we in hun eigen omgeving kunnen zien.
Tuiuiu's zijn enorme vogels, en ik kwam in iemands beschrijving de naam 'reuzenoooievaar' tegen. Dat klopt wel, als je in rekening brengt dat dat opgaat voor het lijf van deze vogel. Maar de kop is duidelijk anders van karakter. Die lijkt meer op die van de pelikaan. Een pelikaan moet je echt in de vrije natuur gezien hebben. De vlucht van de pelikaan is enorm indrukwekkend: een vrij zware vogel, met enorme vleugels, die een grote spanwijdte moeten hebben samen, en dan de snelheid, kracht en behendigheid, waarmee hij de vissen uit het water opduikt. Fascinerend. De tuiuiu is dus een steltloper. Net zoals de flamingo kan hij uren stilstaan in moerasgebied. Net als de ooievaar nestelt hij in bomen. In de buurt komen van een tuiuiu is indrukwekkend, omdat hij zo groot is dat je elkaar bijna recht in de ogen kijkt. Alleen kom je meestal niet zó dichtbij. Het nest van een tuiuiu is even indrukwekkend. het stelt niet veel voor, maar het feit dat zulke enorme vogels op takken gaan nestelen, is heel bijzonder.
Een tuiuiu gaat niet zomaar op de vlucht voor een naderend rund.
Tuiuiu, wie kent die vogel eigenlijk?
Een prachtig exemplaar van Gods bijna eindeloos gevarieerde schepping ...

2008/02/01

Jammer, George …

George Harinck “heeft weinig met het evangelische dat zich nu bij ons, (lees: vrijgemaakten), baan breekt.” Het spreken over bekering spreekt hem niet aan. En aan kleine kringen en gebedsgroepen doet hij niet mee. Daar wordt hij "een beetje kregel van.”
Nu heeft elk mens het recht en de ruimte om voorkeuren te hebben en gevoelens uit te spreken. Alleen vind ik dit vreselijk subjectief, en het roept bij mij precies de gevoelens op, die het ‘evangelische’ bij George oproepen: ik word daar een beetje kregel van.
Het is zo willekeurig.
George heeft meer met de traditie. Hij vindt het belangrijk “dat de gereformeerde traditie is bewaard en doorgegeven”. Hij geniet als het Apostolicum – traditioneel – wordt gereciteerd. Dat geeft hem ruimte. Grote sympathie ook voor Rome.
Jammer, denk ik, want daar heb ik nu net heel weinig mee. Net als met de tradities, die George zo’n ruimte geven. Ik vind ze soms benauwend. En ook al dat geschiedeniswerk, wat George doet, daar heb ik maar weinig mee.
Maar, volgens mij gaat het er in de kerk van Christus niet om “wat iemand heeft met” iets of iemand. Het gaat erom wat Christus met jou heeft. En wat God met jou doet. Hij spreekt me aan over bekering. En, hoewel ik van mezelf niets heb met tradities, onderhoud ik er toch sommige, om de wil van God. En hoewel ik van mezelf niets heb met geschiedenis, krijg ik er, dankzij Hem, toch oog voor. Ik leerde, bijvoorbeeld, de les van Psalm 78.
Zo zou het ook heel mooi zijn als George, als eenvoudig gelovige – hij is immers een gewoon mens, zegt hij zelf gelukkig ook – zich zou schikken in een kleine groep, en daar mee zou praten over - bijvoorbeeld - bekering en wedergeboorte. Johannes 3 leert elk gewoon mens, hoe dat tóch kan (ja, dat hoofdstuk over Nicodemus). Niet omdat wij daar iets mee hebben, maar omdat we gegrepen zijn door Jezus Christus, en Hij nu iets met óns heeft.

2008/01/31

Drieluik Christus en Kruis - 3

Als ik een kruis zie, van hout of steen, denk ik aan de dood: begraven worden. Dan voel ik verdriet in me opkomen. Afscheid moeten nemen, onvermijdelijk en onherroepelijk. De lieve mens die stierf, komt niet weer terug. Dood is verdriet.
Als ik opnieuw kijk naar het kruis, zie ik het kruis van Jezus. Wel verdriet en pijn, wreedheid en bloed, maar ook dankbare vreugde. Zijn sterven geeft niet dat uitzichtloze, hopeloze gevoel dat een mensengraf nog uitstraalt. Dat komt, omdat zijn sterven winst voor mij betekent. "Zijn striemen brachten mij genezing" (Jesaja 53:5d); "Dankzij het bloed van Jezus kunnen we zonder schroom binnegaan in het heiligdom" (Hebreeën 10:19). Dankzij Hem kunnen we gewoon God ontmoeten. Bijzonder ...
Het kruis is een krachtig symbool van het geloof geworden. Paulus praat gewoon over 'het kruis', en dan weet iedereen wat-ie bedoelt, schijnt het. Hij praat over de kracht van het kruis (1Kor. 1:17), en hoe hij in het kruis roemt, zich daarop laat voorstaan, zegt de NBV(Gal.6:14). En werkelijk veel mensen dragen een kruisje: aan een ketting, of op een andere manier. Het kruis is wereldwijd en brengt geen verdriet, maar straalt kracht uit, en hoop. Zelfs als je het op je moet nemen.
Opvallend is de vorm van het kruis in de zegenende Christus. In Rio is hij gigantisch groot en hoog. Hij torent over de miljoenenstad heen. In Jacobina is hij klein en bescheiden, maar minstens zo teer. Het is geen beeld van de kruisiging, maar van de zegeningen van Jezus. Zo, zegenend, voer Hij van zijn mensen op naar de hemel (Lucas 24:51). Maar de kruisfiguur verbindt het sterven en zegenen van Jezus. Want, wat Jezus Christus verder ook allemaal voor me doet: Hij geeft me eindeloos veel, - en 't wordt nog beter en nog mooier -, maar de ultieme zegen blijft toch: zijn sterven voor mij. ... aan het kruis.
Wat er ook gebeurt, met mij of met de wereld: In het kruis zal ik eeuwig roemen. Dat is een oud Gezang (voor de liefhebber: nummer, 15, 16 of 91). Vind jij het ook bijzonder, dat, hoe wijd verbreid het kruis over de wereld ook is, we toch nooit uitgekeken of uitgezongen raken over dit kruis van Christus?

2008/01/27

Drieluik Christus en Kruis - 2

Als Paulus in Athene is, ziet hij ook heel veel beelden staan. Hij wordt er verontwaardigd van, zegt Handelingen 17:16. Dat waren geen beelden van Jezus Christus, maar beelden van afgoden, beelden van niets, dus. Maar Paulus kan die beelden niet wegdoen uit de stad. Hij overdenkt het wel, en dagelijks houdt hij zijn discussies op het marktplein met de mensen, terwijl hij ook in het godshuis komt. Daar komen Joden en bekeerlingen. Maar zijn preken op de markt zijn geen lange betogen tegen de beelden op zich. Waarom ook veel moeite doen om iets te bestrijden wat niet bestaat? Paulus brengt - positief - een verrassende boodschap: ik kan jullie helpen uit te leggen wat jullie aan 't zoeken zijn: ik heb nieuws over de God van hemel en aarde, Hij die aan de basis ligt van alles: de wereld, de cultuur, de waarden en normen, en, zelfs de toekomst. Hij is zelfs de overwinnaar van de dood.
Dat nieuws en die boodschap zijn belangrijker dan de uitleg over de vormen, en zo is het nog. Zo is het opnieuw. De vorm wijst bedoeld of minder bedoeld naar de enige weg naar het leven: geloof in Jezus en zijn sterven aan dat kruis. Geloof dat Hij zijn leven gaf, offerde voor jou, zodat jij het leven juist terugkrijgt. Echt leven, dat betekent: duurzaam leven, voorbij graf, bederfelijke compostering. Wonderlijk, eeuwig, herschapen leven. Een mysterie, nog.

2008/01/25

Drieluik Christus en Kruis - 1

Drie afbeeldingen hebben dit gemeenschappelijk: ze hebben de vorm van een kruis. Maar dat is slechts de vorm, de buitenkant. Het beeld 'Cristo Redentor in Jacobina' - een plaats in Bahia, Brazilië, is een copie van het grote beeld, dat in Rio de Janeiro staat. Dat beeld in Rio is enorm groot. Het staat op de top van één van de bergen waar Rio op gebouwd is (een stad met net zoveel inwoners als - ruwweg - half Nederland), en is dan nog bijna 40 meter hoog. Wat Christus doet in dat beeld is: zegenen. Kopieën van dit beeld zie je in heel Brazilië, en zo ook in Jacobina. Mag dat? Mag je zo'n beeld bewonderen? God zegt toch: "Maak geen beelden, en kniel daarvoor niet"? Of kun je dit eenvoudig als 'cultuur' bestempelen en ervan genieten? Ik werp de vraag op en denk over het antwoord, tot gauw.

2008/01/23

Gewone taal

Het lijkt een beetje bijzonder, een post in 't portugees, maar verderop wordt het weer 'gewoon' Nederlands ...

Aos amigos Brasileiros

É um grande privilégio receber notícias de amigos da América do Sul, do Brasil. Agradeço muito a dois deles, aos fotógrafos Rui Lima e Jorge, Tramandaí. Rui Lima é habitante da Bahia, e o Jorge habita Rio Grande do Sul. As fotos destes amigos são maravilhosas. Sem cansar estas fotografias nos dão alegria, mostrando a beleza do mundo, da cultura e da criação de Deus.
Falando sobre Deus, sou pastor numa igreja protestante (no Brasil seria: igreja presbiteriana). Morei no Brasil de 1993 a 2000, primeiro em Maceió, Al. e mais tarde no Paraná, em Curitiba.
No ano 2001 voltamos para Holanda, e estamos morando na pequena cidade de Grootegast. A igreja tem o nome: Estrela da Manhã. http://www.grootegast.gkv.nl/morgenster
Mas, as saudades ficam. Nunca esqueceremos a beleza da natureza brasileira, a cultura tão especial. Aconteceu uma vez que passamos uma semana no Pantanal, estado Mato Grosso do Sul, Campo Grande, em seguida entrando o próprio Pantanal: O Rio Negro. Os jacarés, tuiuiús, as aves e todos os animais, então, a gente se cala, e só escuta e agradece .... a Deus.
Cremos que Deus se tornou homem em Jesus Cristo, para perdoar os nossos pecados, e para fazer todos que crêem no Filho de Deus, entrar no seu Reino eterno. O Paraíso mais lindo que existe. Então, esperamos anciosamente. O dia já está se aproximando.

Overzeese lezers

Wat nu? - zul je gedacht hebben bij al dat portugees. Zoals ik fotoos 'leen' van braziliaanse fotologgers, zo vinden zij het leuk eens te zien hoe ik die fotoos hier plaats. Zo af en toe geven ze ook een commentaar, (zie een volgende post) en omgekeerd ik bij hen. Fotoos uit Brazilië zijn magnifiek, zoals jullie zelf kunnen bevestigen, als je in dit log de kolibri, en ook zuid-amerikaanse portretten, mensen, tegenkomt en bekijkt. Vandaar een berichtje in 't portugees, voor m'n overzeese vrienden, fotografen, die de moeite nemen hun fotoos in mijn weblog te bekijken. Voor hen plaats ik natuurlijk speciaal een paar 'typisch hollandse' fotootjes: een molen en een hollandse haven, met portugese bijschriften voor braziliaanse vrienden.

Opa Jilt en zijn broer Kees

Mijn vaders vader heette Jilt Sietsma, en was hoofdonderwijzer te Holk, bij Nijkerk. Ook mijn vader was in het onderwijs, eerst onderwijzer, later leraar in het voortgezet onderwijs, terwijl hij afscheid nam als directeur van de gereformeerde Mavo in Zuidhorn (Gn). Mijn vader vertelde vooral de laatste jaren veel over de oorlog. Twee van zijn broers - Jan en Hein - zijn immers omgekomen in de Tweede Wereldoorlog, en ook zijn vaders broer, Kees, predikant te Amsterdam, kwam om in Dachau, op 7 september 1942. Dr. Kees Sietsma is gepromoveerd op een proefschrift over de theologie van Adolf von Harnack. Adolf von Harnack, voornamelijk als dogmahistoricus. Bekende boekjes van hem zijn een bundel preken over Job: De zelfrechtvaardiging Gods; een veel gebruikt en geciteerd boek van hem is: De ambtsgedachte, en daarnaast heeft hij geschreven over het belijden van de kerk, over actuele thema's als jeugd, gezin, kortom, hij wendde zijn gaven aan voor gebruik in het volle leven. Zo schreef hij een geloofsleer speciaal voor wie in de verpleging werkzaam waren.
Het lijkt me goed nog eens iets meer over K. Sietsma te schrijven. Het viel me op dat er via Google geen afbeelding beschikbaar is van dr. K. Sietsma. Daarom plaats ik een foto in mijn log, zie in de kantlijn hiernaast, die afkomstig is uit zijn prachtige boekje (herdruk): Goddelijke souvereiniteit en menselijke verantwoordelijkheid - 1982. Een volgende keer ga ik nog meer bijzonderheden over K. Sietsma geven.

2008/01/18

De Romantiek van de Ooievaar

De schepping is prachtig, soms romantisch mooi. Natuurlijk hebben we een hekel aan muggen en kwallen, maar wat zijn reeën met hun bruine ogen en lammetjes in het voorjaar vertederend. En wat van de ooievaar? Een schitterend dier toch?
Toch is ook de ooievaar een brutale rover. Kijk maar hoe een ooievaar een slang eet (foto Jorge - Tramandaí). Waren er eigenlijk roofdieren in het Paradijs, voor de val? Piet Hessel heeft er in zijn prachtige boek 'Toekomstmuziek' (2005) een uitgesproken mening over: "Ook voor de zondeval waren er vele verscheurende dieren. ... God openbaart zich aan ons en leert ons wat goed is, hij loopt niet achter onze normstellingen aan. Zeker, ook ik hoop altijd dat de antiloop zal ontsnappen aan de wilde honden. Maar ook die moeten eten en zij zijn gemaakt naar hun aard. ... Verhef dieren niet tot de status van de mens. Pas op voor die romantische gevoelens".

2008/01/17

Wat het Evangelie mooi maakt

Wat ik zo mooi vind aan de Evangeliën is dat het Woord van God is, maar ook de manier van leven van Jezus met zijn leerlingen, die je eruit opmaakt: zonder westers gejaagde hektiek; zonder moderne hypercommunicatieve middelen als computers, mobieltjes, internet, vliegverkeer enzovoort. Niet dat die tijd heiliger was. Maar het is mooi hoe Jezus ook direct contact heeft met de elementen van de schepping (wolken, zee, vis en winden, storm en bergen rondom het Meer van Galilea), door zijn Vader zo gemaakt. Ik proef soms dezelfde smaak in de prachtige schepping van Zuid-Amerika. Iets van dat gevoel probeer ik weer te geven door de fotoos van Rui Lima en Jorge uit Brazilië, in de zijlijn.
Hoe vind je ze?

Een fijne dag gewenst

Nerveuze fondsen, en jij?

Vanwege de crisis op de amerikaanse hypotheekmarkt, dreigt er in de VS een economische recessie. Zo'n recessie zal zeker z'n impact hebben, zo niet overslaan naar Europa, en ook de Europese beurzen worden al wat neveus. De dalingen waren aanzienlijk gisteren.
En jij, misschien worden jouw spaargelden, of aandelen, als je die al hebt, ook wel bedreigd. Maar zeker gaan wij er allemaal op achteruit, als er tijd van een economische recessie komt. Daar kun je op wachten.
Wat ik er van vind?
Ik vind het goed dat er een recessie komt in Amerika. En die mag ook overslaan naar Europa. Laten de rijke landen het maar moeilijk krijgen. Volgens mij is dat hoog tijd. En wat ik dan hoop is dat de arme landen er wat voordeel van mogen ondervinden. Het is hoog tijd dat de verhoudingen wat normaliseren. De rijken moeten gaan afstaan, en de armen moeten meer - ook economische - kansen krijgen.

"Rijken, weeklaag en jammer om de rampspoed die over u komt. Uw rijkdom is verrot. ... Uw goud en zilver is verroest, en die roest zal tegen u getuigen. ... U hebt uw schatkamers gevuld, hoewel de tijd ten einde loopt. Hoor de klacht van het loon dat u de arbeiders die uw velden maaiden hebt onthouden. Het geroep van de maaiers is tot de Heer van de hemelse machten doorgedrongen. U hebt op aarde in weelde gebaad en losbandig geleefd... (Jakobus 5:1-6)

En jij?
Wees niet al te bezorgd, al staan je aandelen onder druk. Een goede maat (voedselpakket) zal je worden toebedeeld. Want er staat:
"Kijk naar de raven: ze zaaien niet en oogsten niet, ... het is God die ze voedt. Hoeveel meer ben jij niet waard dan de vogels! (Lucas 12:24) Wees maar gewoon barmhartig, (al heb je het zelf niet heel breed) zoals jullie Vader barmhartig is. Vergeef, dan zal je vergeven worden. Geef, dan zal je gegeven worden; een goede stevig aangedrukte, goed geschudde en overvolle maat zal je worden toebedeeld. Want de maat die je voor anderen gebruikt, zal ook voor jullie worden gebruikt'. (Lucas 6:36-38)"

Wat vind jij?

Alles heeft zijn tijd

Een belangrijk thema in Prediker is, dat alles zijn tijd heeft. Er is een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Zo was er een tijd om wat te spelen met dit blog, maar er is ook een tijd om het wat te ordenen. Nu stel ik me voor, dat als iemand dit blog ooit leest, hij dit van boven naar beneden leest. Zo kom je er immers binnen. Dat betekent, dat als dit nog maar een begin is, tot hier, dat het in feite een soort eindpunt is voor wie dit later gaat lezen. Dus hier moet de uitkomst komen te staan, het slot van 't weblog. Waar wil ik uitkomen, vraag ik me af?
Buiten discussie staat dat het doel, eindpunt en de zin van alle dingen - ook van mijn leven -, Jezus Christus is.
Nu ik de zaak wat ga ordenen, stel ik Hem eerst voor, als doel van alle dingen:

"Beeld van God, de onzichtbare, is Hij, eerstgeborene van heel de schepping: in Hem is alles geschapen, alles in de hemel en alles op aarde, alles is door hem en voor hem geschapen. Hij bestaat vóór alles en alles bestaat in Hem ...... door vrede te brengen met zijn bloed aan het kruis." - Kolossenzen 1:15-20

2008/01/16

Hendrikse, Terpstra en kerkpolitiek

Voorganger predikant Klaas Hendrikse (PKN) draagt uit dat God niet bestaat. Dat gelooft hij tenminste. Daarover is genoeg ophef. Interessant is hoe mensen vinden dat je daarop moet reageren, als kerk bijvoorbeeld. Vandaag in het ND een interessante wending van E. J. Terpstra (protestants predikant te Drogeham, vlakbij Grootegast). Hij verwijst naar een column van dr. G. van den Brink in het ND van maandag 14 januari, waarin hij zijn visie over Hendrikse ook al een onverwachte wending geeft. Van den Brink komt tot de conclusie dat de tijd gekomen is dat de GKv (Gereformeerde Kerken vrijgemaakt) het gesprek aangaan met de PKN, waar van den Brink ook mee verbonden is, zij het dat hij een Gereformeerde Bonder is. De achterliggende gedachte is waarschijnlijk dat Bonders en vrijgemaakten, samen met allen die oprecht christelijk willen geloven, onder de hoede van de PKN samen sterk kunnen staan tegenover dergelijken geluiden van ongeloof als Klaas Hendrikse bijvoorbeeld doet horen. Bijkomend argument van G. van den Brink is: het wordt met de eenheid tussen Christelijke Gereformeerden en GKv toch ook nooit wat. Met een verwijzing naar de teleurstelling, uitgesproken door dr. B. Kamphuis. "Nou, kleine GKv, ga dan nu maar op zoek naar broederschap binnen de grote PKN", is de boodschap van Van den Brink.
Terpstra vindt dat geen goed idee. Hij vindt het wat arrogant van de PKN om zo'n geluid te laten horen. Als PKN voorganger raadt hij die aan om zelf eerst wat beter kleur te bekennen: zet de leertuchtprocedure tegen Hendrikse door, wees zelf missionaire kerk van Christus, en wees duidelijk over de door Hem geschonken rijkdom. Ik waag het te hopen, dat ik dan mag denken aan de waarheden van de opstanding van Christus, de verzoening door zijn sterven en de betrouwbaarheid van de Bijbel. Een goed advies. Zowel voor de PKN als voor de GKv. Werken aan de eenheid van allen die echt in hem geloven is onze roeping. Maar niet onze enige. Soms is het gewoon tijd om hard te werken in een bestaande gemeente, aan allerlei andere zaken die aan de orde zijn. Voor de waarheid, tegen het kwaad.
Goed, dat Terpstra deze kant weer even belicht.

Gisteren las ik Lucas 9:49-50: "Johannes zei: "Meester, we hebben iemand gezien die in uw naam demonen uitdreef en we hebben geprobeerd hem dat te beletten, omdat hij U niet samen met ons volgt."Jezus zei tegen hem: "Verhinder het niet! Want wie niet tegen jullie is, is voor jullie".

Wij kunnen eenheid wel eens zo belangrijk vinden, dat het gaat overheersen. Dat mag niet, zegt Jezus. Ieder die luistert naar God, in welk verband zo iemand ook leeft en werkt, en Gods wil doet, is je broeder of zuster!

2008/01/14

Gerrit Gunnink en Prediker

Er zijn verschillende 40 dagenboeken op de markt.
Gisteren ben ik begonnen in die van Gerrit Gunnink: Thuis in Gods huis.
Het gaat zelfs tot 42 dagen - zes weken. Direct op de eerste dag kom ik weer Prediker tegen. Dag 1 van Gerrit gaat over de mens en het mensenkind dat in onze tijd veel meer aandacht krijgt dan vroeger. Dat is op zich niet slecht, maar het risicio ervan is, dat we onze bescheidenheid, onze nederigheid en kleinheid uit het oog verliezen. Terwijl Jezus die juist bevrijdend aanbiedt. Bevrijding van egoïsme.
De gezonde basishouding tegenover God bestaat in nederigheid, en Prediker zegt ons dat in Pred. 12:13

'Alles wat je hebt gehoord komt hierop neer: Heb ontzag voor God en leef zijn geboden na. Dat geldt voor ieder mens, ...'

Maar, waarom zou je ontzag voor God hebben?
Gerrit laat Jesaja 40:27-31 lezen, waar onder meer dit staat:

'Een eeuwig God is de HEER,
schepper van de einden der aarde.
Hij wordt niet moe, hij raakt niet uitgeput, ...
de machteloze geeft hij macht in overvloed.
Jonge strijders worden moe en raken uitgeput,
zelfs sterke helden struikelen,
maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht:
hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar,
hij loopt, maar wordt niet moe,
hij rent, maar raakt niet uitgeput'.

Voor zo'n sterke Helper kun je inderdaad alleen respect en liefde hebben.

Dus, laat je ook vandaag niet afmatten.
Word niet moe, vertrouw op Hem.

Een goede dag toegewenst.

2008/01/13

zomaar even proberen - niets nieuws

'k Was zomaar aan 't proberen, toen ik maart 2007 dit blog begon, en was al vergeten dat het er nog zou zijn. Tot ik op iemands blog mijn mailadres neerzette, en plotseling mijn oude pagina verscheen. En, wat een wonder, ik ben het er nog mee eens: ik ben een kleine jongen, en ik heb mensen nodig, en wij elkaar.

Mijn lievelingsboek uit de Bijbel is Prediker:

"De ogen van een mens kijken, en vinden geen rust,
zijn oren horen, en ze blijven horen.
Wat er was, zal er altijd weer zijn,
wat er is gedaan zal altijd weer worden gedaan.
Er is niets nieuws onder de zon."

(Prediker 1:8b-9)

zomaar begonnen om te proberen ...

Maanden geleden begon ik dit blog, zomaar, om eens te proberen, als een proef. Ik was het al vergeten, toen ik per ongeluk mijn gmail adres eens neerzette in iemand anders blog. Toen verscheen opeens mijn oude probeersel weer. Van maart 2007. En nu is het januari 2008! Een goed moment om met geschreven letters te bevestigen wat ik in maart schreef. Ik denk er nog zo over: mensen hebben elkaar nodig,