Dank na ongeluk

'tWas een harde klap. Een buurtgenoot, die 70 meter afwoont van de plek waar het gebeurde, zei dat het een enorme knal was, en rook en damp uit radiatoren en knappende airbags. Ze heeft er de nacht daarna slecht van geslapen. Madeline botste in haar wagen frontaal tegen een streekbewoner-op-leeftijd aan, en beiden overleefden. Zij met zoals het lijkt een hersenschudding, en hij met vier gebroken ribben, een wond aan neus, een blauw oog en een hartkneuzing, maar beiden bij kennis, helder, met goede moed en dankbaar. Apart en bijzonder dat je zo dankbaar kunt zijn na 'on'-geluk. Maar het besef dat God ons leidt, beschermt, bewaart, en door zo grote gevaren heenloodst, ja, dat maakt dankbaar ... a Deus toda glória

een kerkdienst meemaken

Onze kerkdiensten zijn nu mee te maken of na te luisteren via de link hiernaast. Je kunt ook downloaden en op het door jou gewenste moment naluisteren.

Madeline

Madeline uit zich artistiek - zie in de linkerkolom een link naar haar website

Hij kan dat aan ...

Dat vind ik knap van Adrian, dat hij zichzelf zo ongezouten de waarheid voor kan houden. Als hij het heeft over die oudste zoon uit Lucas 15, die het niet leuk vindt dat zijn broertje zo feestelijk en warm onthaald wordt, dan begint hij met de vraag: "Bent u een mokker? Ik wel." En hij legt uit hoe dat dan bij hem werkt: "Je ellende aan de grote klok hangen, en dan troost of hulp afslaan". ... Treffend verwoord.
Hij herkent dat bij die oudste zoon: "die hangt rond buiten het licht en leven van het feestje van zijn broer. Hij hoopt natuurlijk dat zijn vader hem zal komen smeken binnen te komen. Dan kan hij dat fijn afslaan. En jawel, daar komt Vader naar buiten. Hij wil graag zijn andere zoon laten delen in het plezier. ...
Nu kan de jongen zich niet meer inhouden.
Bitter laat hij merken hoe boos en bezeerd hij is."
Velen van ons kennen een vergelijkbare spanning ten opzichte van God. "Velen van ons moeten God vergeven wat Hij hun heeft aangedaan, of wat Hij niet voor hen heeft gedaan" (Of wat hij in onze ogen 'verkeerd' heeft gedaan, RS). We hebben verwijten, hoewel we belijden te weten dat God niet echt fouten maakt, en dat Hij zonder zonde is.
Maar die wetenschap neemt de pijn niet weg.
Wat dan te doen?
"Laten we op zijn schoot klimmen en onze tranen van pijn en frustratie de vrije loop laten. Laten we met onze vuisten op zijn borst slaan, als kleine kinderen, en Hem laten zien hoe van streek en verward we zijn.
Hij kan dat aan.
Hij zal zijn arm om ons heen leggen, totdat onze boosheid overgaat in tranen. En dan beseffen we dat Hij toch van ons houdt, en al die tijd al gehouden heeft."

Drie keer die zoon ... (1 - tenminste eten)

Adrian Plass weet bekende passages en geschiedenissen je toch opnieuw te laten raken. De vertelling over de jongste zoon, die wegliep en terugkwam is daar zo'n voorbeeld van. In zijn dagboek 'Nooit alleen' staan maar liefst 12 overdenkingen over Lucas 15 achter elkaar. Steeds genoeg om je dag mee te beginnen. Ik vat er drie van samen.
In de eerste van die drie vestigt Adrian de aandacht op het feit dat we niet al te idealistisch over de terugkeer van die zoon moeten denken. Die jonge man had gewoon honger. Praktisch. "Zonde is niet leuk als je omkomt van de honger. Tot bezinning komen in geestelijk opzicht is net zo'n ervaring. ... Alle verleidingen kunnen hun aantrekkingskracht verliezen, en dan zien mensen opeens hoe mager en uitgemergeld hun geest is. Alleen het Brood des Levens kan iets doen aan dit soort ondervoeding in het laatste stadium. ..."
"Ik zie deze 'oen' van een verloren zoon zo voor me. Hij kruipt in de richting van huis en onderweg repeteert hij voortdurend zijn toespraak. Het ene moment vrijmoedig misschien, en dan met slaafse nederigheid. Hij hoop in elk geval een snaar te raken bij zijn vader.
Er zijn velen onder ons die heel weinig van God verwachten. Vooral als we al vroeg zijn gestimuleerd om onszelf te zien als ellendige, kruipende, vervuilde schepseltjes, die God verdraagt, maar alleen als Hij z'n neus dichtknijpt en zijn ogen afwendt. De verloren zoon verwachtte ook niet veel, maar hij was voorbereid op een schok." (wordt vervolgd)

Drie keer die zoon ... (2 - een orkaan van liefde)

Mensen komen langs de meest onverwachte wegen tot God. Via de afgoden of via de goot. Zo ging het met deze zoon. ‘Hij is nog “ver van huis”, als zijn vader hem al ziet. … God weet nog beter waar mensen zijn, en wanneer hen te ontmoeten. Soms komen ze langs een vreemde weg. Wij zien de zoon nog onderweg, hij loopt te bedenken wat en hoe hij het zal zeggen, en wordt dan getroffen door een orkaan.
Een orkaan van liefde van zijn vader, die dolblij is om de zoon terug te zien van wie hij altijd gehouden heeft. Hij schaamt zich niet om de weg af te rennen, zijn mantel optillend. Wat een buitengewoon kwetsbaar beeld van God is dit!
Met de armen van zijn vader om zich heen, weet de verraste zoon nog iets te stamelen van wat hij zich had voorgenomen. Zijn berouw wordt met blijdschap omarmd.
Berouw en vergeving staan hier dicht bij elkaar. Ze zijn beide onderdeel van dezelfde vreugdevolle ervaring.’ (wordt vervolgd)

Drie keer die zoon ... (3 - Hij komt je halen!)

De schok voor de zoon is anders dan hij kon vermoeden. Het werd een verrassing. Ga als ouder zelf maar na, hoe blij je bent, als je eigen kind na ondeugd met spijt terugkomt. 'Het is zo fijn ze terug te hebben!' De zoon die teruggaat naar zijn vader, met een ingestudeerde frase in zijn mond, wordt bedolven onder cadeau's. ‘Dat bewijst: het is waar!
Papa wil me echt terug!’
Er was eens een jongen die wegliep van huis, toen hij 14 was. Pas toen hij 20 jaar was, besloot hij terug te gaan naar zijn vader. Ondertussen had hij het niet slecht gedaan, en bezat een mooie auto. Hij besloot 'in stijl' terug te gaan naar zijn vader, maar onderweg kreeg hij ernstige pech. Hij moest zijn vader bellen om hem te helpen thuis te komen. 'De stijlvolle terugkeer raakte iets van zijn waardigheid kwijt. De jonge man werd in een dood voertuig naar huis gesleept, door zijn stralende vader.
Er zijn nogal eens mensen, die het niet meer houden op de weg terug naar God. Zit er niet over in, als dat je overkomt. - Hij komt je halen!’

Adrian Plass

Ik ben opnieuw fan geworden. Het is Adrian Plass, schrijver, op latere leeftijd geworden.
Ik moet eerst eerlijk zeggen, dat ik in de veronderstelling was, dat hij al overleden was, maar ik heb me daarin vergist. Een blik via het internet op zijn website – www.adrianplass.com -
maakt duidelijk dat Adrian nog heel actief is.
Het eerste dat ik van hem las was het boekje Het Bezoek. Het gaat over het bezoek van Jezus – incognito – aan zijn kerk, heel concreet in de gemeente, op aarde. Hij komt binnen als nederig, arm bezoeker, en als je op je laat inwerken hoe de gemeenteleden reageren als dit gebeurt, is dat een heel verrijkende, leerzame en in opzichten onthutsende ervaring.
Het tweede, nog ingrijpender boekje vond ik Niets dan de Waarheid. Dat gaat over hoe het mogelijk toe kan gaan als je sterft. Het begint met de woorden: Doodgaan was een koud kunstje. Meer niet. Ik kwam net bij de Hema vandaan, ..... en eindigt met de woorden: ..... daar stond mijn vader, zijn armen wijd uitgestrekt om me op te vangen toen ik aan de overkant neerkwam. Wat in de 42 bladzijden daartussen staat mag ieder zelf lezen.
Daarna ben ik verder gaan lezen, ik heb verschillende tweedehands boeken van Adrian via internet bemachtigd, en ook een boek nieuw gekocht, maar wat boeit me zo in Adrian Plass?
Laat ik een paar dingen noemen: het belangrijkste is dit, dat hij eerlijk omschrijft dat oprecht geloven niet betekent dat je perfect, probleemloos en zondeloos wordt. Zonder dat hij ook maar suggereert dat je moet toegeven aan zonde en kwaad, erkent hij toch dat we hier op aarde zo onvolkomen en geschonden zijn en blijven, en hij doet dat integer, eerst naar zichzelf wijzend en kijkend, en vol respect voor de ander, zodat je daar Gods liefde in proeft.
Is dat niet geweldig?
Wat een gave de dingen zo te kunnen omschrijven en zeggen.
Dan dringt opeens tot je door, dat, ondanks je vele struikelen, zonden en zwakheden, God je niet afwijst, maar je zijn liefde geven wil. En dat het ook zin heeft om met goede moed verder te gaan steeds te kiezen en je in te zetten voor het goede.
Daarmee heb ik eigenlijk verschillende dingen genoemd die het lezen de moeite waard maken: integriteit, oog voor datgene, dat voor de wereld klein is en van weinig waarde, maar in Gods ogen groot en waardevol. En dan zijn confronterende eerlijkheid: naar zichzelf, en naar de lezer. Zijn eerlijkheid als het gaat over zaken als sterven en gemis, zonde en liefde.
Ik ga verder lezen bij Adrian Plass.

Adrian Plass

Eu me tornei fã de Adrian Plass, autor de vários livros. O primeiro que já li dele é A Visita. The Visit – Would You Be Ready? – 1999.
Neste livro é Jesus que visita a igreja dele anônimo. A reação dos membros da igreja é impressionante e faz muito a pensar.
O segundo livro, mais impressionante ainda, é: Nada senão a Verdade, Nothing but the Truth, 2003 - sobre a possível maneira da nossa transição da vida para a eternidade.
O livro começa assim: Morrer foi muito fácil. Só isso. Acabei de sair da Loja ‘Hema’ … quando um ônibus me pegou. As últimas palavras são: ali estava meu pai, de pé, os braços abertos para me agarrar, quando eu cheguei ao outro lado.”
Um bom autor, vou continuar a ler os livros dele.

Adrian Plass

I have become fan of Adrian Plass. I read first of all: the Visit – would you be ready? A real eye-opener! Especially when you sit down for a while and think about what it means, if this would (and it could!) happen. The second book is, more impressive to me: Nothing but the Truth, about what could and how it could happen when you die. Only fourty and some pages, right, we do not know much about dying and how it is. But it could be this way. This is a book that helps. I will continue to read the works of Adrian Plass.