een kerkdienst meemaken

Onze kerkdiensten zijn nu mee te maken of na te luisteren via de link hiernaast. Je kunt ook downloaden en op het door jou gewenste moment naluisteren.

Madeline

Madeline uit zich artistiek - zie in de linkerkolom een link naar haar website

Hij kan dat aan ...

Dat vind ik knap van Adrian, dat hij zichzelf zo ongezouten de waarheid voor kan houden. Als hij het heeft over die oudste zoon uit Lucas 15, die het niet leuk vindt dat zijn broertje zo feestelijk en warm onthaald wordt, dan begint hij met de vraag: "Bent u een mokker? Ik wel." En hij legt uit hoe dat dan bij hem werkt: "Je ellende aan de grote klok hangen, en dan troost of hulp afslaan". ... Treffend verwoord.
Hij herkent dat bij die oudste zoon: "die hangt rond buiten het licht en leven van het feestje van zijn broer. Hij hoopt natuurlijk dat zijn vader hem zal komen smeken binnen te komen. Dan kan hij dat fijn afslaan. En jawel, daar komt Vader naar buiten. Hij wil graag zijn andere zoon laten delen in het plezier. ...
Nu kan de jongen zich niet meer inhouden.
Bitter laat hij merken hoe boos en bezeerd hij is."
Velen van ons kennen een vergelijkbare spanning ten opzichte van God. "Velen van ons moeten God vergeven wat Hij hun heeft aangedaan, of wat Hij niet voor hen heeft gedaan" (Of wat hij in onze ogen 'verkeerd' heeft gedaan, RS). We hebben verwijten, hoewel we belijden te weten dat God niet echt fouten maakt, en dat Hij zonder zonde is.
Maar die wetenschap neemt de pijn niet weg.
Wat dan te doen?
"Laten we op zijn schoot klimmen en onze tranen van pijn en frustratie de vrije loop laten. Laten we met onze vuisten op zijn borst slaan, als kleine kinderen, en Hem laten zien hoe van streek en verward we zijn.
Hij kan dat aan.
Hij zal zijn arm om ons heen leggen, totdat onze boosheid overgaat in tranen. En dan beseffen we dat Hij toch van ons houdt, en al die tijd al gehouden heeft."

Drie keer die zoon ... (1 - tenminste eten)

Adrian Plass weet bekende passages en geschiedenissen je toch opnieuw te laten raken. De vertelling over de jongste zoon, die wegliep en terugkwam is daar zo'n voorbeeld van. In zijn dagboek 'Nooit alleen' staan maar liefst 12 overdenkingen over Lucas 15 achter elkaar. Steeds genoeg om je dag mee te beginnen. Ik vat er drie van samen.
In de eerste van die drie vestigt Adrian de aandacht op het feit dat we niet al te idealistisch over de terugkeer van die zoon moeten denken. Die jonge man had gewoon honger. Praktisch. "Zonde is niet leuk als je omkomt van de honger. Tot bezinning komen in geestelijk opzicht is net zo'n ervaring. ... Alle verleidingen kunnen hun aantrekkingskracht verliezen, en dan zien mensen opeens hoe mager en uitgemergeld hun geest is. Alleen het Brood des Levens kan iets doen aan dit soort ondervoeding in het laatste stadium. ..."
"Ik zie deze 'oen' van een verloren zoon zo voor me. Hij kruipt in de richting van huis en onderweg repeteert hij voortdurend zijn toespraak. Het ene moment vrijmoedig misschien, en dan met slaafse nederigheid. Hij hoop in elk geval een snaar te raken bij zijn vader.
Er zijn velen onder ons die heel weinig van God verwachten. Vooral als we al vroeg zijn gestimuleerd om onszelf te zien als ellendige, kruipende, vervuilde schepseltjes, die God verdraagt, maar alleen als Hij z'n neus dichtknijpt en zijn ogen afwendt. De verloren zoon verwachtte ook niet veel, maar hij was voorbereid op een schok." (wordt vervolgd)

Drie keer die zoon ... (2 - een orkaan van liefde)

Mensen komen langs de meest onverwachte wegen tot God. Via de afgoden of via de goot. Zo ging het met deze zoon. ‘Hij is nog “ver van huis”, als zijn vader hem al ziet. … God weet nog beter waar mensen zijn, en wanneer hen te ontmoeten. Soms komen ze langs een vreemde weg. Wij zien de zoon nog onderweg, hij loopt te bedenken wat en hoe hij het zal zeggen, en wordt dan getroffen door een orkaan.
Een orkaan van liefde van zijn vader, die dolblij is om de zoon terug te zien van wie hij altijd gehouden heeft. Hij schaamt zich niet om de weg af te rennen, zijn mantel optillend. Wat een buitengewoon kwetsbaar beeld van God is dit!
Met de armen van zijn vader om zich heen, weet de verraste zoon nog iets te stamelen van wat hij zich had voorgenomen. Zijn berouw wordt met blijdschap omarmd.
Berouw en vergeving staan hier dicht bij elkaar. Ze zijn beide onderdeel van dezelfde vreugdevolle ervaring.’ (wordt vervolgd)