Visitatie voorbij

De laatste avond gastvrijheid genieten bij familie Piet en Carolien Agema, in wiens gasthuizen we weken verbleven ... goodbye

Tiende bericht - Pretoria INDABA

Het is zaterdagmiddag, en de INDABA is net besloten. Een Indaba is letterlijk vertaald een soort Nieuwsconferentie, een actualiteitenbijeenkomst ofzo. De Indaba die wij mochten bijwonen duurde van vrijdagmorgen tien uur, tot vanmiddag vier uur, met een onderbreking om even te slapen, maar nu hebben we het ook gehad... pfffffff, en lekker warm hier, dertig plus. Maar gelukkig allemaal gezond en wel. En af en toe was er ook pauze! (foto 26)
Reverend (ds.) Henk Folkers hield een toespraak met powerpoint op de Indaba over de situatie van de kerken hier, als buitenstaand adviseur mocht hij zijn licht laten schijnen. De mensen hier vonden het zeer verhelderend! (foto 25)
Als gezamenlijke visitatoren mochten we een indruk geven van wat ons hier opgevallen was, ook samengevat in een presentatie, en ook dat is wel aangekomen, is onze indruk.
Voor ons was het leerzaam te vernemen wat er zoal in de Zuid-Afrikaanse kerken kan spelen en daadwerkelijk speelt. Echt boeiend en leerzaam voor ons. En nu breken er enkele dagen van rapportage aan, tot we dinsdag hopen te vertrekken, terug naar Nederland. Op zijn zuid-afrikaans gezegd, mag ik u, beste lezer, vragen 'ons te verskonen, voor enige tijd', zodat wij ons op dit rapport kunnen concentreren. Maar morgen eerst zondag, dag van aktieve rust, met die Nagmaal ...

Negende bericht - de Kaapse vlakte - 9 november

We zijn nog tot morgen 10 november in en rond Kaapstad, of Cape Town, op de Kaapse vlakte. Er is zoveel te zien en te vertellen, en zo weinig tijd om te schrijven, maar toch.
Marta (foto 24) is de leidster in de praktijk van de diaconale raad van Wesbank. Met haar sterke team zusters, verzorgt ze de behandeling en verdeling van gezonde voedselpaketten en maaltijden aan behoeftigen in Wesbank, waar de armoede aanzienlijk is. Zij doet haar Bijbelse naam (Marta) eer aan. Zij denken vooral aan groente (vitaminen). Prachtig werk!
We denken als visitatieteam af en toe aan ons eigen 'groepsproces'. Daarom een middag niet 'de hei op', maar: de berg op, en wel de Tafelberg aan Afrika's zuidpunt. Wat een land en wat een uitzicht! We zien de Atlantische en Indische oceaan elkaar ontmoeten, maken daarboven een valwind mee (waarbij je zo van 25 graden door de plotseling opstekende wind terugvalt naar een gevoelstemperatuur van ongeveer 10 graden), en komen weer veilig op de Kaapse vlakte aan (foto 23).
Op zondag gaan we naar de kerk, waar iedereen op z'n zondags verschijnt (foto 22).
Ook overstekende giraffes hebben we ontmoet (de foto is nog vanuit het wildpark bij Pretoria). Foto 21.
Broeder en zuster Koning uit Leek leiden activiteiten in Leiden, een buitenwijk van Kaapstad (op de Kaapse vlakte). Ook een breigroep, wat een mooi sociaal werk is, in meerdere opzichten. (Foto 19).
Maar er wordt ook een lekker hapje gegeten, en aan Bijbelstudie gedaan. De hapjes worden bekostigd vanuit het verjaardagsfonds van de kerkelijke gemeente Grootegast (Foto 20).
Mooi om met eigen ogen te zien, dat diaconale hulp terecht komt, waarvoor het bedoeld was! We bereiden ons nu voor op de conferente, de Indaba, op vrijdag 11 en zaterdag 12 november aanstaande. ...

Achtste bericht - Kaapstad Wesbank

We hebben een prachtige jeugdavond meegemaakt, vrijdagavond 4 november, in Wesbank, de zendingsgemeente bij Kaapstad, geleid door zendeling ds. Carl van Wijk. Er was een maatschappelijk werkster, die vertelde over de gevaren van drugs. We stonden versteld hoeveel de jongeren ervan wisten. Ze deden daarna een rollenspel over drugsgebruikers, en de negatieve opstelling daar tegenover - je laten meesleuren en in de bak terechtkomen - en de positieve reactie: vul je leven met lofprijzing voor God. Schitterend.
Ook broeder en zuster Koning waren naar Wesbank gekomen met jongeren uit hun plaats, en nog jeugd uit Kaapstad (Bellville). Een mooie avond; (foto 18). Ondertussen werken wij rustig door. En 't is alweer zaterdag!

Zevende bericht - Kaapstad, 4 november

Het is vrijdag, 4 november. We zijn aangekomen in Kaapstad (gisterenmiddag), en we horen een minaret, de Islam is hier ook. Maar zo anders dan in Nederland. En ook geen PVV ofzo. Hier gaat het om de ANC en de oppositie daartegen. We zien in de verte Robbeneiland, waar Nelson Mandela gevangen zat, voor hij leider van het ANC werd. Maar nu is die ANC zo anders. En president Zuma is zo anders dan Nelson Mandela.
Als we de andere kant uitkijken, zien we de platte Tafelberg. Die hopen we nader te bekijken.
We ontmoeten mensen, jong en oud, vrouwen, mannen kinderen. Vandaag zijn we getroffen door de vele kinderen op straat, die - blijkbaar - niet naar school gaan. Veel kinderen groeien op zonder - aanwezige - ouder, misschien onder de hoede van grootouders, of een broer of zus. De buurt is hier ook arm. Deze jongen, die gelukkig op school zit, groet jou!
(foto 17)

Zesde bericht - woensdag 2 november

Vandaag waren we op het Mukhanyo, een theologische school van gereformeerde signatuur, maar bezocht door studenten uit meerdere kerken en achtergronden en ook gesteund door meerdere kerken. Er werken vaak gesponsorde docenten, die door hun achterban een tijdje worden uitgezonden naar Mukhanyo. Zo kan de school bestaan, en kunnen de studenten betaalbaar onderwijs krijgen, en wordt de verkondiging van het Evangelie in Afrika voortgezet. Bij Mukhanyo hebben we familie Noordhof uit Drachten even gesproken. Het gaat goed met hen. (foto 14)
Dus een heel boeiend bezoek. We hadden een goed gesprek met directeur Brian de Vries, en maakten een devotie in de aula mee. (foto 15)
Daarna bezochten we het hospice Nakekela, daar in de buurt, (foto 16); begonnen door familie Parre, waar aidspatienten worden verzorgd, nu met aidsremmers, waardoor ongeveer 50% van de zieken toch redelijk in krachten kan herstellen, en weer terug naar huis kan (genezen van aids doe je nooit echt, maar het kan wel onderdrukt worden).
Onderweg op onze reizen door Zuid-Afrika moet je wel goed opletten voor passerende olifanten. Grapje. Deze foto hebben we (Madeline dus) genomen in het wildpark, niet zomaar op straat. Maar toch alleen vanuit de auto. Geen hek of sloot tussen ons in. (foto 12)
Het mooiste tijdens heel de visitatie is steeds om mensen te mogen ontmoeten. Van elk soort, en achtergrond en taal. Zoeloe, Sotho, Engels, Zuid-Afrikaans, het zijn verrijkende ontmoetingen, steeds weer. Broeder Abraham uit Soshanguve ontving ons zomaar in zijn huis, en we spraken met hem en zijn vrouw en familie (foto 13).

Vijfde bericht - dinsdag 1 november

We beginnen thuis te raken in Pretoria. We bezoeken zendingskerken en kerkenraden, en spreken mensen en commissies. Maar we zullen ons overmorgen losmaken uit Pretoria om naar de Kaap te gaan. Maar eerst morgen naar Mukhanyo, en daar vrienden en collega's ontmoeten, hopen we. Op foto 11 schoolkinderen in Soshanguve (foto 11)

Vierde bericht - zondag 30 oktober

Vandaag bezochten we de zondagse samenkomst in Akasia ('s morgens), waar we een jonge gemeente aantroffen, geleid door zendeling Dirk Maurits Boersma en zijn vrouw Rinette.
Het was een warme dienst, we leerden alle deelnemers persoonlijk kennen, en werden gevoed door de preek over Abraham's offer (namelijk zijn zoon Isaak). Het is mooi te horen hoe het Woord van God overal hetzelfde woord is: vertrouwen op God, en geloven wat Hij zegt. Dat overstijgt culturele en taalbarrières. De dienst was in het engels, maar zingen deden we ook in Sotho.
Kleedgewoonten zijn in Zuid-Afrika wel wat anders dan bij ons. Immigranten gaan als regel netjes naar de kerk: de vrouwen goed gekleed, en de mannen met jasje en stropdas.
De Afrikaanse bevolking houdt ook van goed verzorgde kleding voor kerkgang en andere feestelijke gebeurtenissen. Maar het lukt niet iedereen, het kost ook wat. De scholen kennen uniformen, zodat alle scholieren goed gekleed en netjes op school komen.
In het dagelijks leven houden de mensen ook best van uniformen. Je kunt zomaar iemand tegenkomen met een uniform, of met alleen een (militaire) pet op .....
Dit jongetje hiernaast (foto 10) draagt een stropdas, ofwel van zijn schooluniform, of spontaan, omdat-ie een stropdas heeft. Dan wil je hem ook om, natuurlijk!

Vijf voor zes (5 voor 6)

Vandaag zaterdag: vrije dag om even bij te komen van alle bezoeken en gesprekken, en wij mogen op safari met zuidafrikaanse teamleden. Dat betekent: naar de Pilanusberg, een reservaat van een omvang als ongeveer onze polder Flevoland, schat ik.
We vertrokken om 7 uur 's morgens, en we hoorden dat het park om half 7 's avonds dicht gaat. We hebben de hele dag gereden, en langzaam opende de wereld van het Wildlife zich voor ons: we zagen giraffes, hippopotamus (nijlpaarden), olifanten, steenbokkies, zebra's, blauwe wildebeesten (lijken op gnoe's), bavianen, kudu's, en nog veel meer soorten bokken en dergelijke.
Maar de koning van de dieren van Afrika, de Leeuw, die zagen we maar niet.
Het werd vier uur en later, en allemaal dachten we aan: leeuwen. We speurden en keken, maar nee, geen leeuw. Het liep ongeveer tegen zessen, en we besloten te vertrekken, het was bijna sluitingstijd.
Op weg naar de uitgang riepen we plotseling verrast uit: neushoorns! En ja, links van de auto een moeder neushoorn met jong, en vader kwam er iets achteraan. Ze bleven wat grazen in de berm, en staken langzaam voor ons de weg over. We waren overwhelmed. Wat een indrukwekkende schepping, wat een prachtbeesten. Ze komen bovenaan deze pagina te staan. En het treffen met hen om vijf voor zes, maakte het gemis van de leeuwen goed. Een mooie dag. We hebben God gedankt op die berg, dat Hij het zo mooi en indrukwekkend heeft gemaakt.

Derde bericht: Storm in Zuid-Afrika

Dat klinkt heftig: Storm in Zuid-Afrika, en de lucht werd in een mum van tijd pikzwart, daarna onweer, weerlicht, en wij moesten weg. Dus tussen de lichtflitsen door het busje in, en aangekomen bij onze bestemming begon het te regenen, en dat werd na een tijdje: plenzen.
Een tropische regenbui, maar we zaten onder een goed dak, en een braai (barbecue) was in voorbereiding, dus het was dik voor elkaar.
Op foto 9 een blik vanuit ons huisje, waar we bivakkeren, op het huis van de buren, tijdens deze storm. De palmboom stond vervaarlijk te zwaaien in de wind, maar alle bladeren zijn eraan gebleven. Het mooie rieten dak is in feite een dak van olifantsgras(foto 9). Toch wonen er veel meer mensen in huizen met een dak van zink. Dat is minder praktisch, omdat het minder goed isoleert tegen hitte en koude, maar het is moderner en daarom meer in trek. Een rieten dak lijkt sober en is ouderwets; en die beide wil je toch liever niet zijn?
We bezoeken heel veel mensen die betrokken zijn bij het zendingswerk. Daarvoor zijn we hier tenslotte. Eén van de zendelingen is: pastor Jerry Mhlanga. Hij werkt in een gemeente in Soshanguve Zuid. De gemeente heeft ongeveer 150 leden. Jerry is getrouwd met Togo, en ze hebben vier kinderen. De jongste twee is een tweeling. Ze zijn als poppen, zo mooi. Hier Jerry met één van hen (foto 8).
Met ons is het goed. We hebben er een geweldig mooie, maar pittige werkweek opzitten, en morgen (29 oktober) mogen we een dag vrij: we gaan .... op safari.

Tweede bericht uit Zuid-Afrika - kinderen ....

We zijn al een week op reis. De eerste week zijn we in Pretoria en omgeving, en de tweede ook. We zijn lekker aan 't werk, en ons werk betekent: praten en evalueren, enzo. Maar ook de steden en buurten in, om met de mensen te praten, en het leven hier te proeven, een beetje, voor zover dat kan in korte tijd.
Zo doen we af en toe een school aan. En met niemand leg je gemakkelijker contact dan met kinderen. Een goede manier om Henk voor te stellen. Hij begon gewoon een eenvoudig lied te zingen met gemakkelijke gebaren: hoofd knie en teen, geloof ik. En je gelooft het of niet, maar binnen twee minuten zongen en gebaarden alle kinderen mee. Hiernaast zie je Henk met het ad hoc kinderkoortje. (foto 5)
Jaap, ook in ons team, kreeg uiteindelijk aan elke vinger een schoolkind, zo wijs waren ze met hem. Hier zie je er alvast een paar (foto 6).
We hadden zoveel plezier samen, dat de kinderen als in een echt koor, in het speelkwartier, lieten horen hoe goed ze zingen konden. Ze wisten van geen ophouden. Het ene lied na het andere kwam er steeds vuriger uit. Marco (links) en Hans (wit) kijken bewonderend toe (foto 7). Het was een hoogtepunt in deze dagen: God-lof-zingende kinderen.

niet parkeren in de consistorie

Onbewust van wat we deden parkeerden we de auto onder de boom naast de kerk in Soshanguve F4. Even later hebben we die tien meter verzet. Want in het kerkgebouw zit geen kamertje om consistorie te zijn. Dus de consistorie is in de schaduw onder de boom. Een goed plekje om als raad even samen te komen voor de dienst begint. Vandaar. En, per slot van rekening, wij parkeren toch ook niet in de consistorie? Auto's horen buiten! (Foto 4, hiernaast)

Eerste bericht vanuit Zuid-Afrika - 23 Oktober

Dit is het eerste bericht vanuit Zuid-Afrika van ons. We zijn hier voor zendingsdoeleinden, en via deze pagina willen we af en toe laten horen hoe het ons vergaat.
Wij zijn donderdag goed aangekomen, en hebben 's avonds kennis gemaakt met zuid-afrikaanse broeders en zusters, en zijn vrijdag ons werk begonnen. Vooral voorbereidend, en vrijdagavond en zaterdag hebben we een studievergadering gehad over het zendingswerk in Zuid-Afrika, met betrokken vertegenwoordigers, samen ongeveer 18 personen, heel werkbaar en zinvol.
Vandaag is het zondag, en we hebben vanmorgen de kerkdienst in Soshanguve (een soort township met meer dan 40.000 inwoners) meegemaakt. In de wijk F4. Daar heeft zendeling Piet Magagula de leiding, en hij doet dat zo goed, en betrekt er zoveel mensen in. Tijdens de hele kerkdienst heeft hij zelf geen woord gezegd. Dat vind ik knap. (Ik ken de verleidingen op dit gebied).
Met ons is het goed. Vanavond bezoeken we nog een kerkdienst in Pretoria.
We genieten erg van de natuur. Meest opvallende boom is de lila Jacaranda, die nu bloeit. Onbeschrijflijk mooi. (zie onderste foto 1)
Meest opvallende vogel tot nu toe: Hadida, een soort Ibis-achtige. Die schreeuwt net zo hard als een reiger, alleen dan veel vaker, en ze zijn met meer. Dus daar genieten we in de vroege ochtend van. (Foto 2).
De bovenste foto is dus van vanmorgen: wij in F4, Soshanguve. Wat was het mooi en indrukwekkend en hartelijk.
Morgen gaan we gericht aan het werk. Ik hoop over enkele dagen weer eens iets op deze pagina te zetten.
Groeten van ons hele team. Tshwane (Pretoria), zondagmiddag 23 oktober, 17.15 uur

Hier gebeurde het ...

Op vakantie in ... Amsterdam. Apart. het Anne Frank huis bezocht, tussen honderden buitenlanders in de urenlange wachtrij om haar kamertje en haar dagboek te zien. Heel de oorlogsgeschiedenis gaat in flitsen aan je voorbij, en steeds meer zoom je in op Anne, en uiteindelijk zie je haar dagboek, het echte, onder glas, in de schemer, opdat het bewaard blijft ....
Nu wil ik ook de Schinkelkerk van Amsterdam-Zuid zien, dacht ik, aan de Amstelveenseweg, waar m'n oudoom, Kornelis Sietsma preekte in oorlogstijd, en geen blad voor de mond nam, en daarom werd gevangen, afgevoerd en veroordeeld te sterven in concentratiekamp Dachau, in 1942. Maar ik kon de kerk niet vinden. Uiteindelijk lukte het, we vonden de Amstelveenseweg 136. Tijdens het zoeken werd me duidelijk dat hier ooit iets anders gebeurde: hier hield dominee J.G. Geelkerken op zondagavond 23 maart 1924 de preek over de oorsprong van de zonde (HC zondag 3), die leidde tot de discussie over de vraag of de slang echt gesproken heeft in de historie van Genesis 3. Dit heet 'de kwestie Geelkerken', die in maart 1926 leidde tot een scheuring in de Gereformeerde Kerken in Nederland.
Hier gebeurde het dus. Het kerkgebouw is wel gerestaureerd, maar wordt sinds 2009 gebruikt als bedrijfsmatig pand. Er stond een bordje: 'Urban Green' - planten en stadstuintips. Oudoom Kornelis wordt ergens anders wel herdacht, denk ik, en, belangrijker: leeft zonder gebouw van steen samen met al Gods kinderen toe naar de volle komst van Gods Koninkrijk.

de oorlog om het einde van de wereld: de Conselheiro

In de vakantie een schitterend boek gelezen: De oorlog van het einde van de wereld, van Mario Vargas Llosa. De strijd om Canudos (Br.); voor wie ooit in Noordoost Brazilië (de Nordeste) heeft gewoond en geleefd een zo herkenbaar relaas van een onvergetelijke geschiedenis, over de Conselheiro ... schitterend

Deceased

Wat een overwinning!
De nummer 1 van de lijst van ‘most wanted terrorists’ van de FBI is gedood. Onder zijn foto (OBL) staat een dikke rode balk, waarin geschreven: deceased; dood.
Wat een opluchting, als je beseft hoeveel kwaad, aanslagen en doden deze terrorist (mee) op zijn geweten heeft. Denk aan de aanslagen van 11 september 2001. Daarnaast onnoemelijk veel leed dat door de haatcampagne van deze leider is veroorzaakt. Heel de wereld is er door veranderd.
Maar nu is hij dood.
Net zoals die ander. Adolf H., die zichzelf in april 1945 door vuur liet verteren, toen er geen ontkomen meer aan was. Ook zijn dood was een opluchting. In Mei staan we daarbij stil.
Maar, mag je blij zijn om de dood van een mens? Ook als die mens een vijand is?
Als ik naar ons voorbeeld kijk, Jezus, dan streed hij tegen de vijand, maar hij zei ook: heb je vijand lief. Iemand van de CIA, op een hoge plaats zei deze dagen: als Bin Laden zijn handen had opgestoken, hadden we hem niet doodgeschoten. Hoe waar zou dat zijn, vroeg ik me af? Maar, afgezien van de vraag wat ze gedaan zouden hebben, lijkt me dat het goede uitgangspunt. Wij hebben te strijden tegen de vijand: tegen terrorisme en alles wat onrechtvaardig is, en tegen iedereen die haat zaait. Maar het gaat ons niet om de dood van een mens, maar om de dood van dat onrecht; het uitbannen van de haat. Voor elke terrorist die zich bekeert, mag er een kans tot overleving zijn. Maar voor het gedachtegoed van onderdrukking, haat, leugen en alle kwaad zullen we geen genade kennen.
Wie daarvoor kiest, kiest voor zijn eigen ondergang.
Waarom ik daar zeker van ben?
Omdat Hij, die de leiding heeft over wereld en tijden en machthebbers het zo heeft bepaald. Als de wereld aan zijn einde komt, dan zal de echte vijand nummer 1, de onzichtbare vader van het kwaad en de leugen, met al zijn volgelingen worden weggedaan, voor altijd verbrand. Daar wil je niet bij horen. Dat hoeft ook niet. Geloof alleen. En als die vijand definitief het loodje legt – deceased – zal het werkelijk weer vrede zijn.

Uitgebot als Wilgen langs het Water

De Natuur is machtig en prachtig. Bomen zijn kunstwerken. Van jongsaf plant ik al in elke tuin waar ik mag wonen bomen. Een ontkiemende eikel werd een eikenboom in de tuin van mijn ouders. 39 Jaar later vond pleegdochtertje Elizabet dat een leuk idee en pootte kastanjes overal in deze tuin hier. Jammer dat ze de jonge kastanjebomen niet kan zien, nu ze terug is naar Angola. Vooral die ene die we voor één Euro verkochten op 30 april op de vrijmarkt. De andere moest ik wel rooien. Kastanjebomen worden te groot ...
In m'n eerste eigen tuin plantte ik zwarte els en populier en bijna altijd zet ik hier en daar wat wilgentakjes neer, en knot ze elk jaar af, zodat we altijd knotwilgjes hebben.
Die twee: populier en wilg, groeien het hardst. Een wilg produceert gemakkelijk tussen april en oktober (in 6 maanden) bossen takken van 4 meter lengte. Al die takken groeien dus meer dan gemiddeld 60 centimeter per maand.
Waar zoveel groeit, wordt ook veel gesnoeid. Het is een worsteling met de natuur om die grote bomen weer in bedwang te krijgen. Hoe eenvoudiger het gereedschap (zaagje en snoeischaar, niks motor), hoe inniger contact met de natuur, hoe meer voldaan je, na een dag snoeien, de stapel snoeihout bekijken kunt, waar het roodborstje en de meesjes tussendoor springen, op zoek naar spinnetjes of torretjes. Dit jaar moest ik een paar knotwilgjes rooien. Ze werden te groot, de wortels te dik. Nu liggen ze hier, aan onze voeten. De kanjers. Maar wat een scheppingskracht heeft God in die bomen gelegd, dat ze zo groeien kunnen! Zo profeteren ze met Jesaja. Met zulke kracht zullen gelovigen uitbotten. Als wilgen langs het water (dat is de plaats waar ze het liefst staan te groeien). Het is een eeuwenoud verhaal, en het zal niet ophouden. Die kracht heeft de toekomst. Wilgen kunnen nog doodgaan, hoe taai ze ook zijn; gras verdort en bloemen vallen snel weer af. Maar het Woord van onze God houdt altijd stand (Jesaja 40,8 en 44,4 en 55,10-11).